Diagnostyka Helicobacter pylori

W diagnostyce Helicobacter pylori stosuje się różne badania. Rozpoznanie tej infekcji bakteryjnej opiera się na badaniach inwazyjnych, wykonywanych podczas gastroskopii, takich jak test ureazowy, oraz na badaniach nieinwazyjnych, takich jak test wykrywający antygeny Helicobacter pylori w kale, testy serologiczne. Do badań nieinwazyjnych należy również test oddechowy w celu diagnostyki Helicobacter pylori, rekomendowany przez Polskie Towarzystwo Gastroenterologii. Jest prostym, nieinwazyjnym, bezpiecznym i bezbolesnym badaniem. Charakteryzują go wysoka swoistość (88-100%) i czułość (90-96%) oraz natychmiastowe wyniki, które dostępne są od razu po przeprowadzeniu testu.

Jak przygotować się na badanie?

Test oddechowy w kierunku zakażenia Helicobacter pylori przeprowadza się z rana na czczo. Dopuszcza się wykonanie testu po sześciogodzinnej przerwie w posilaniu się. Spożyty pokarm może wpłynąć na wiarygodność wyników badania. Testu tego nie powinno się przeprowadzać bezpośrednio po badaniu endoskopowym. Na mniej więcej 2-5 dni przed testem pacjent powinien zaprzestać stosowania inhibitorów pompy protonowej i innych substancji zobojętniających lub zmniejszających wydzielanie kwasu żołądkowego. Znacznie dłuższej, bo aż sześciotygodniowej przerwy, wymagają antybiotyki, preparaty bizmutu i sulfonamidy. W przypadku osób z zanikowym zapaleniem błony śluzowej żołądka i z obecnością świeżej krwi w żołądku test oddechowy nie powinien być przeprowadzany. Należy go zastąpić innym badaniem.

Na czym polega test oddechowy?

Pacjent zgłasza się do rejestracji punktu diagnostycznego, w którym przeprowadzane będzie badanie. Kierowany jest do pokoju zabiegowego. W pierwszej kolejności dmucha przez słomkę do 2 probówek, które posłużą do określenia wartości wyjściowych. Następnie pielęgniarka podaje do wypicia sok (najczęściej pomarańczowy) bądź 1 g kwasu cytrynowego w 200 ml wody. Od razu po spożyciu soku dostaje się do wypicia środek diagnostyczny, zawierający 75 mg mocznika, rozpuszczonego w 30 ml wody, w którym znajduje się izotop węgla 13C. Po spożyciu całego środka diagnostycznego pacjent proszony jest o wykonanie kilkunastu ruchów okrężnych biodrami celem dokładnego rozprowadzenia środka diagnostycznego po przewodzie pokarmowym - dla zapewnienia kontaktu ze ścianami żołądka. Następnie po 30 minutach pobierana jest próbka wydychanego powietrza. Badany wydmuchuje powietrze przez rurkę. Gaz jest zbierany w specjalnym balonie.

Wyniki testu oddechowego

Za pomocą aparatury sprawdza się ilość wydychanego dwutlenku węgla zawierającego izotop węgla 13C. Wykorzystywany izotop węgla nie jest radioaktywny. Bez obaw może być stosowany wielokrotnie u tej samej osoby, a nawet u kobiet w ciąży i małych dzieci. Jego zawartość w wydychanym powietrzu oznacza się z wykorzystaniem metody spektrometrii mas IRMS. Infekcję stwierdza się poprzez wykrycie w laboratorium produktów przemiany środka diagnostycznego, które wytworzone zostały przez bakterie.